Hayatımız Filtre: Gerçek Gibi Görünüp Hiç Gerçek Olmayan Bir Çağ!
Bazen bir story izliyorum, fonda mükemmel bir şarkı, renkler güzel, insanlar mutlu.
Ve bir an durup düşünüyorum:
Gerçekten böyle mi hissediyorlar, yoksa biz öyle hissetmemizi mi istiyorlar?
Artık kimse sadece yaşıyor gibi değil.
Herkes bir sahne kurmuş gibi.
Kahve içmek bile bir “an” değil, paylaşılacak bir “içerik” artık.
Tatiller dinlenmek için değil, gösterilecek şeyler üretmek için yapılıyor.
Herkes bir filtreyle daha güzel, biraz daha parlak, biraz daha güçlü.
Ama peki ya içi?
Gerçeklik Algımız Bozuldu, Fark Etmedik!
Eskiden "anı yaşamak" diye bir şey vardı.
Şimdi “anı yakalamak” derdindeyiz.
Yakalamak ve paylaşmak.
İnsanlar artık hissettiklerini değil, gösterdikleri şeyleri konuşuyor.
Üzgün müsün?
Ama güzel çıktığın bir fotoğrafın varsa, sorun yok.
Yalnız mısın?
Ama dışarıda kalabalık bir mekânda story attıysan, seni gören “yalnız değildir” sanıyor.
İşte tam burada bir şeyler bozuluyor.
Gerçekle görünen arasındaki çizgi siliniyor.
Ve en kötüsü, biz de inanmaya başlıyoruz.
Kendi hayatımıza değil, başkalarının parlatılmış versiyonlarına.
Gerçek Olmak Cesaret İster!
Çünkü filtreleri kaldırdığında, o kadar da “kusursuz” olmadığını kabul etmen gerekir.
Yorulduğunu, eksik hissettiğini, bazen hiçbir şey yapmak istemediğini...
İnsan oluşunu.
Ama bugünün dünyasında bu cesaret gibi geliyor.
Çünkü herkes gösteriyor.
Çok gösteriyor.
Ama az yaşıyor.
Ve ben şunu fark ediyorum:
Gerçek olmak kolay değil.
Ama sahte kalmak insanı içeriden yavaş yavaş eksiltir.
İşte biz bu yorgunluğu “hiçbir şey yapmadan bile” hissediyoruz.
Kendime Soruyorum!
Çünkü ben de zaman zaman kayboluyorum bu sistemin içinde.
Kendime soruyorum: “Gerçekten bu muyum, yoksa iyi görünmeye çalışan biri mi?”
Ve bu soruya dürüstçe cevap vermek, beni biraz daha özgürleştiriyor.
Herkesin gösterdiği kadar güçlü olmadığını biliyorum.
Ve sen de öyle olabilirsin.
Yorgun ama devam eden, kırık ama hâlâ hissedebilen...
Filtrelerden ibaret olmayan biri