Camdan baktığımda dışarısı ışıltılı bir rüya gibiydi. Evimiz tertemiz ve mis gibi kokuyor şu an da.  Velhasıl hayat tüm monotonluğuyla akıp gidiyor bizim için.

Monotonluğu severim rutinleri de çünkü düzen demek yaşam demek. Dağınıklık, bir eziyet insan beynine. Aslında en büyük eziyet umutsuz kalmak, ışığın tersine doğru gitmek.

Hayat da ışığa doğru gitmek değil midir? Umutsuz olmak hayatsız olmakla eş değer. Bilmukabele ‘ışığın ta kendisini fark edememek ne büyük kayıp olmuşluktur- ‘diyordum ki arkadaşım iki fincan kahve ile yanıma geldi.

Sohbet koyulaşıp derinleşti, onu tanımadan önce gamsızın teki zannederdim fakat öyle düşünceli öyle empatik biriydi ki ön yargımdan dolayı kendimi kınıyorum. Kimsenin derdi dışardan görünmez. Bunu zaten biliyorum. Fakat yine de hep bir ön yargı vardır ya işte.

Bana yaşadığı hadiseleri anlattı biraz, birazı bu kadarsa hepsini yaşamak ne kadar acıydı? ‘Ben olsam’ kalıplı cümleler kullanmadım çünkü o ben olamaz ben o olamam. Ne kadar güçlü veya zayıf olsak da. Benliğin oluşma sebebi de budur: sen sana aitsindir, o kendine özgüdür, sen kendine iyi, o kendi için mutludur, sense onun adına umutlu.

Dünya insanlar gibi döner dünya dönmese olmaz ama insanlar değişmese de olmaz. Değişim her zaman şarttır. Bastığın topraktaki doğallık bile değişirken insanoğlu çoktan değişmiştir halbuki. Bu farklılıklar olmasa dünya siyah beyaz olurdu. Esmeri sarışını olmasaydı nasıl olurdu renkler?

Sorun farklılıkları kutsallaştıran insanoğlunda. Hepimiz aynı bedenin içine girebilseydik yine de ayrım yapabilir miydi insan? Fakat ne fark eder değil mi? Evlatları arasında ayrım yapan anneler olduğu sürece evladına yalnızca kazanmayı öğreten babalar olduğu sürece insan tabi ki ötekileştirir öteki zannettiklerini oysa öteki, kendisidir.

Öteki kavramı içindeki ukdeden doğmuştur, anlayamaz. Hep kazanması gerekir çünkü. Sevgiyi, ilgiyi, parayı ve insanlığı. Eğer o öz benliğini oluşturamamış insan, insanlığı (doğru öz benliği) kazanırsa, insanlık kaybeder. Önce yetişkinleri doyurmalı sevgiye sonrası zaten gelir. Onların çocuğu daha da doğru sevgi ve ilgiyle büyür ve nesiller böylece temize çekilir.

Dünya’yı değiştiremeyiz veya kurtaramayız diye bir şey yok önce dünyanı sonra Dünya’yı. Değişim kendinle başlar diyorlar bunun cevabı bende kesinlikle “hayır”. Çünkü değişimi ateşe veren bir nokta vardır o noktaya da bir insan ya da bir sürü insan vardırır.

Sonrası değişimi fark etmektir ve içgüdüyle devam eder. İçgüdü savaş ya da kaç değilse iyidir. Ama içgüdü saldırıya dönüşürse bu değişim değil yıkım olur hem de büyük bir yıkım.